گر بپذیریم که شاد بودن فضای شهر و محیط زندگی، یکی از مهم ترین عوامل ایجاد انگیزه برای شهروند خوب بودن و حفظ سلامتی و بهداشت روانی افراد جامعه است، پرداختن به این امر مهم باید بخشی از فعالیتهای اساسی جامعه و برنامه ریزان کشور را پوشش دهد.
در برنامه های شورای شهر، میتوان فایل مخصوصی گشود تا شهرداران و استانداران و برنامه ریزان در سطح خرد و کلان ایجاد روحیة شاد و مبارزه با افسردگی را بخشی از فرآیند آموزشی و تربیتی خود بدانند و ابتکارات تازهای خلق کنند که برای افراد انسانی جذاب و شادی آور باشد و روحیه و انگیزه کار و فعالیت را افزایش دهد؛ به طوری که برای حضور در صحنه های مختلف اجتماعی روزشماری کنند.
برگزاری جشنهای مختلف به مناسبتهای: پیروزی انقلاب اسلامی، شروع سال جدید، روز شهدا ـ از صدر اسلام تا کنون ـ برای انسانها، خصوصاً نسل نوجوان و جوان امروز مناسب و به یادماندنی است؛ زیرا با ارائة الگوهای ارزنده از لحاظ اخلاق، رفتار، کردار و گفتار به جامعه، همراه برنامه های شاد و جذاب و نه عزاداری، عملاً می آموزانیم که شهدا زنده اند و نزد خدا روزی میگیرند و در نتیجه افراد انسانی و مخصوصاً جوانان در کل جهان را در حفظ آرمانهایی که از صدر اسلام تا کنون مورد تأکید بوده و هست و خواهد بود، راغبتر نموده و آنها در جهت پایداری ارزشهای اسلام و قرآن مبتکرانه و خلاقانه قدم میگذارند. اما آیا سایر روزها هم تقویت کنندة این خاطره ها هستند؟ طبق آن چه دیده شده است، گاه در یک جامعه و شهر، افراد با شوق و انگیزه وارد برنامه ای میشوند اما متأسفانه روزهای بعد با دیدن و لمس کردن عدم تطابق ارزشها و الگوهای ارائه شده با عمل و علم متخصصان و مسئولان شهر و کشور، افراد خصوصاً نسل جوان، دلسرد و دچار دوگانگی در رفتار و گفتار و سردرگمی شخصیتی و هویتی خواهند شد.
شوراهای شهر شایسته و بایسته است ضمن پرداختن به مشکلات و مسایل شهر و در کنار پرداختن به مسائل اقتصادی، سیاسی، ... «شاد کردن افراد شهر» را در اولویت اول ودغدغة جدی برنامه ریزان شوراهای شهر قرار دهند. آن چه میتواند موضوع بحث و همفکری مسئولان شهرها و کل نظام باشد، گذشتن از کلی گوئیها و روی آوردن به درک و اجرای امور جزئی و کاربردی کردن آنهاست.
اگر شاد بودن جوّ شهر در کنار اولویتهای اجتماعی ـ فرهنگی قرار گیرد، «شبکه تولید شادی» در شهرها، بدون اغراق و ابتذال و با رعایت تعادل، فعال میشود.
نمودار ذیل عرصه های فعال کردن شبکه تولید شادی را نشان میدهد.
در هر یک از فایلها میتوان به تعداد مسئولان یک شهر، طرح و برنامه تهیه کرد. برای مثال در تمام مدرسه های ابتدایی، برای جشن تکلیف، برنامههای شاد و زنده و مورد علاقة بچه ها را تهیه میکنند. در این مورد توصیهای نداریم. ولی بعد از جشن تکلیف، پیگیری انجام مراسم برگزاری نماز چه در مدرسه و چه در خانه، اهمیت ویژهای دارد. بچه ها از آن جهت به مراسم صوری جشن تکلیف علاقه دارند که اول به طور جمعی در مراسم شرکت میکنند (و میدانیم که بچه ها در گروه راحتتر و شادتر هستند) دوم اجبار و مقایسهای در کار نیست، سوم با علاقه مندی و بی تکلف در جشنی شادی آور شرکت میکنند. به این ترتیب نماز بر ایشان یادآور شادی و نشاط میشود.
و این امر برای افراد در شهرها خصوصاً جوانان هم مصداق خودش را دارد که با ارزش نهادن به این امور که باعث شادی خواهند شد میتوان جامع های پویا، با نشاط و قدرتمند را پایه گذاری نمود. برای ادامه این شادی و نشاط میتوان با برگزاری گاهگاه نمازهای شکرانه در شهر، این خاطرات را تجدید کرد، برای مثال بعد از بارش به موقع باران و یا به خاطر بازدهی خوب یک طرح در شهر و ...
مراسم جالب و متنوع تقدیر از افراد موفق در سازمانها و مراکز مختلف به صورت جمعی به شاد بودن فضای شهر کمک میکند. برگزاری یک برنامه ابتکاری و شاد برای مراسم تقدیر و تشکر، بیش از هر هدیة مادی میتواند فضای شهر را لطیف کند.
با بها دادن به «شبکه تولیدی شادی» مطمئناً مسئولان و برنامه ریزان شهر، هم با روحیة بهتری انجام وظیفه میکنند.
به طورکلی و از دیدگاه امام علی(ع) شادی، نشاط و پویایی افراد شهر را میتوان در یک کلمه خلاصه نمود: «میانه روی»
میانه روی وپرهیز از افراط و تفریط از مسایل مهم و اساسی در هدایت مردمان و ادارة امور به حساب میآید تا جاییکه در اندیشة سیاسی امیرالمؤمنین(ع) جادة حق و مسیر هدایت بر آن استوار شده است و در کتاب الهی و سنت نبوی آن را توصیه میکنند.
سیر دادن مردم در راهی میانه و دور از افراط وتفریط کاری ستوده است. به سامان آوردن زندگی این جهانی و آن جهانی مردمان جز در سایة چنین سیری به درستی میسر نمیشود.
برنامه هایی که مردم را از اعتدال دور میسازند و به وادی افراط و تفریط می کشانند، برنامه هایی ناپسند هستند که نتیجهای جز تباهی و هلاکت ندارند. هر انسان خردمند، فهیم و کارآزموده به خوبی می داند که بهترین راه و روش ادارة امور در هر محدودهای اعتدال و میانه روی است. امیرالمؤمنین(ع) مسئولین و مدیرانی را زیرک و فهمیده، و سیاستمدارانی را موفق میداند که مردمان را در اعتدال راهبری کنند و هرگز در رفتار، برنامه، حرکت و سرعت کار به افراط کشیده نشوند و نه مردم را نا امید و مأیوس سازند و نه در امیدهای واهی قرار دهند و به این طریق موجبات شادی و پویایی آنان را فراهم آورند.
آن حضرت در نهجالبلاغه، حکمت 70، میفرماید: «لاتری الجاهل الا مفرطا او مفرطا»
جاهل را نمیبینی، مگر اینکه یا افراط میکند یا تفریط