مردم را دریابید

نزدیک ظهر بود و تازه رسیده بودیم. در نگاه اول فهمیدم هیچ فرقی نکرده بود. همان مردم و همان رنگ و بو. بعد از کمی استراحت به سمت حرم مطهر امام راه افتادیم. در راه هر کسی به کاری مشغول بود. بعد از دیدن کلی بی نظمی و هرج و مرج به حرم رسیدیم. وارد حرم شدیم. اصلا قابل مقایسه نبود. نمی دانستم مشهد را به تمیزی و پاکی حرم امام رضا ببینم یا به هرج و مرج و بی نظمی شهر مشهد.

اتفاقی با یک جوان مشهدی در حرم آشنا شدم. صحبت به اینجا رسید که می گفت: هیچ رسیدگی به شهر نمی شود. فقط به فکر گسترش حرم هستند. امام رضا هم راضی نخواهد بود.

به راستی آیا سیره اهل بیت این است که به وضع مردم رسیدگی نشود؟ آیا امام رضا راضی ست که مردم مشهد در برخی نقاط از امکاناتی بسیار محدود برخوردار باشند و حرم مجهز به بهترین امکانات باشد؟

مسئولین عزیز شهر بهتر نیست کمی فکر کنند که در یک حکومت اسلامی مسئولیت پذیرفته اند و باید هم در این دنیا و هم در آخرت در محضر خداوند متعال پاسخگو باشند؟

آسمانی شدن

اینجا شهر است. شهری در آسمان. و ما شهروندان این شهر آسمانی.
مردم این شهر همه جوان هستند و هرگز پیر نمی شوند و در جوانی کردن شهره شهرهای زمین نند.
شهروندان اینجا خود برای خود مد انتخاب می کنند و سال هاست که عفت و پاکی را مد کرده اند و هر روز بر  طرفداران آن افزوده می شود.
اینجا همه لبخند بر لب دارند و با هم می خندند و کسی را نمی توان دید که به دیگری بخندد. در شهر آسمان شهروندان دنبال بالا بردن همدیگر هستند تا به آسمان هفتم برسند و کسی دیگری را هل نمی دهد تا به زمین بخورد.
شهروندان این شهر آسمانی با دو بال صداقت و تقوا بر فراز ابرها و زمین پرواز می کنند و بر جهالت زمینی ها می خندند چرا
که آنان سال های دور گذرنامه ای از جنس ایثار و فداکاری را تهیه کردند و به شهری در آسمان پناهنده شدند.

برای آسمانی شدن هنوز هم دیر نیست. بشتاب که همت چاره ساز است.