شهرهای خاکستری

شهرهای ما بیشتر خاکستری رنگ هستند. عناصر رنگی در شهرهای ایران شاید سیمای رنگارنگ زباله هایی باشد که در همه محیط های شهر خودنمایی می کنند. هوای خاکستری شهرهای بزرگ، پل ها و ساختمان های سیمانی و درختانی که از فرط آلودگی هوا سبزی شان رنگ باخته است مجالی برای عرض اندام رنگ در شهر ها باقی نمی گذارد.
    رنگ به عنوان یکی از مهم ترین عناصر بصری می تواند نمودی فعال و تاثیرگذار در منظر عمومی یک شهر داشته باشد. با این همه ضوابط و اصول مرتبط با کاربرد رنگ در شهر مدون نشده و این بخش از زیباسازی شهرها بر پایه سلیقه های مدیران و کارشناسان هدایت می شود. سازمان زیباسازی شهر تهران همچنان که از نامش برمی آید مسوول اصلی رسیدگی به زیبایی شهر و رنگ آمیزی آن است. بر همین اساس اداره نقاشی سازمان زیباسازی رنگ آمیزی شهر را عهده دار است اما مدیر این اداره امید چندانی به استفاده کارشناسانه و منطقی از رنگ در تهران ندارد.

    ادامه مطلب...

پیاده روها مکان های فراموش شده

تهران- خبرگزاری ایسکانیوز: بعد از یک روز کاری ، خسته و کوفته از محل کارش بیرون آمد تا سوار بر تاکسی به طرف منزل برود ، همین که وارد پیاده رو شد یکمرتبه تعادل خودش را از دست داد و نزدیک بود نقش بر زمین شود که خودش را کنترل کرد ، غرولندکنان با نگاهی به پشت سر خود چاله ای را دید که معلوم نبود قبل از او پای چند نفر در آن افتاده و به این بلای مشابه گرفتار شده اند. 
مشکلات و معضلات شهری موضوعی است که روزانه در همه رسانه ها به آن پرداخته می شود و مسوولان هم در حد توان به رفع آنها همت می کنند و گاهی بعضی مشکلات در برخی نقاط شهر به دلایلی فراموش می شوند.!؟

ادامه مطلب...

فرهنگ شهرنشینی

ادامه مطلب...

اینجا شهر من است ؟!

دیگر روزهایی را که همه مردم شهر همدیگر را می‌شناختند و می‌شد یک طول شهر را پیاده گز کرد، به تاریخ پیوسته است. گمان نمی‌کنم دیگر هیچ شهری باقی مانده باشد که بشود در یکی ـ دو ساعت پیاده از سمتی به سمت دیگرش رفت. با ظهور پدیده‌ای به نام اتومبیل و همه‌گیر شدن آن در دهه ????، شهرها در مسیر جاده‌ها امتداد یافتند و بزرگ و بزرگ‌تر شدند. بعضی از کلان‌شهرهای دنیا امروز به اندازه یک کشور کوچک وسعت دارند (وسعت شهر تهران تقریباً معادل همین لبنانی است که این همه سرش می‌جنگند!). کم‌کم شهرها آن‌قدر بزرگ و متراکم شدند که اتومبیل‌های شخصی پاسخ‌گوی حجم سفر درون شهری شهروندان نبودند. نمی‌شود گفت خیابان‌ها گنجایش آن همه اتومبیل را نداشتند، چون حتی اگر تمام شهر هم اسفالت می‌شد و در اختیار اتومبیل‌ها قرار می‌گرفت، چیزی نمی‌گذشت که باز هم ترافیکی از اتومبیل‌ها راه را می‌بست! بنابراین درست‌تر این است که بگوییم اتومبیل‌های شخصی برای سفر در شهر کافی نبودند. کم‌کم اتومبیل‌های بزرگی به سیستم شهر اضافه شدند که وظیفه حمل و نقل مسافران زیادی را به عهده گرفتند. اتوبوس، تراموا، درشکه، قطار برقی، مترو و انواع دیگر وسایل حمل و نقل عمومی وارد شهر شدند.
تصور شهرسازان این است که سیستم‌های حمل و نقل عمومی در آینده از این هم بیشتر مورد استفاده در شهرها قرار خواهند گرفت. چیزهایی مثل کمبود فضا، تراکم بالای شهرها، بحران سوخت و بیشتر شدن فواصل، مهم‌ترین دلایل چنین تصوری هستند. بنابراین می‌شود پیش‌بینی کرد که در آینده درصد بالایی از سفرهای درون شهری به سیستم‌های حمل و نقل عمومی تعلق خواهند داشت.
حالا بیایید شهروندی را فرض کنیم که در یکی از شهرهای بزرگ و متراکم آینده زندگی می‌کند. او از سیستم خوب، راحت، کم‌هزینه و پر سرعت حمل و نقل عمومی استفاده می‌کند و به مقصد خود در شهر سفر می‌کند. خانه ـ محل کار ـ محل خرید ـ پارک و سینما و تفرج‌گاه‌های دیگر ـ و... همین! اما تصور کنید اگر شما (حتی همین حالا) یکی از این مسیرها ـ مثلاً مسیر خانه تا مدرسه ـ را همیشه با مترو طی کنید، چه اتفاقی می‌افتد؟ شما هرگز فضای شهری بالای سرتان را نخواهید دید! شهروند شهر آینده ممکن است سال‌ها یک مسیر را در شهر برود و بیاید، اما هرگز مغازه‌های اطراف مسیر را نبیند، از کنار درخت‌های مسیر عبور نکند، با عابر پیاده دیگری حرف نزند، و هیچ ارتباط دیگری هم با مسیر سفر خود برقرار نکند. در این صورت کم‌کم فضاهایی که به عنوان مسیر (و تنها مسیر) مورد استفاده قرار می‌گیرند، از حالت فضای شهر (که لازمه‌اش وجود روابط اجتماعی است) خارج می‌شوند و تبدیل به یک فضای مرده در شهر می‌شوند.
شهروند شهر آینده (و کلان‌شهرهای بزرگ امروز) ممکن است تمام عمر را در شهری بگذراند اما به جز چند خیابان و چند کوچه و یکی ـ دو میدان اصلی جای دیگری از شهر را ندیده باشد. خیلی محتمل است که در شهری زندگی کند و بسیاری از نقاط آن را هرگز نبیند. حتی خیلی از جاهایی را که هر روز در مسیر او بوده‌اند، دیده باشد و هرگز از نزدیک از آن‌ها عبور نکرده باشد. یعنی مسافرت درون‌شهری باعث انقطاع شهروند از دنیای واقعی شهر می‌شود. نتیجه‌ی چنین اتفاقاتی چه خواهد بود؟ غریبگی با شهر!
امروزه یکی از مسئله‌هایی که ذهن طراحان شهری را به خود مشغول کرده است، این است که چه‌طور مسیر قطارهای زیرزمینی را طراحی کنند که مسافر این قطارها بتواند از دنیای بالای سر خود (روی زمین) مطلع شود. این مسئله وقتی خود را نشان می‌دهد که بسیاری از مسافران قطارهای زیرزمینی یا تونل‌های شهری وقتی به انتهای سفر می‌سند و به سطح زمین می‌آیند، گم شده‌اند و نمی‌دانند دقیقاً کجای شهر هستند. شاید بتوان با نصب یک نقشه و یک علامت «شما این‌جا هستید!» روی آن به مسافر فهماند که کجاست، اما وقتی تعداد چنین نقاطی از حدی بیشتر شود، شهر ناخوانا می‌شود. خوانا بودن، از مهم‌ترین خصوصیات یک شهر خوب برای زندگی است.
این مسئله با وجود این که سال‌هاست در میان طراحان شهری مطرح است، اما هنوز راه حل خوبی نیافته است. چه‌طور می‌شود مسیر سیستم‌های حمل و نقل عمومی را طوری طراحی کرد که مسافر شهری بتواند خود را در متن شهر احساس کند و از آن جدا نشود؟ چه‌طور می‌شود با حفظ خوانایی شهر، دسترسی‌های سریع شهری ایجاد کرد؟

کپی شده از آرونا

طراحی مبلمان محوطه محیط های آموزش عالی

در عصر حاضر، پیشرفت روز افزون علم و تکنولوژی باعث گردیده شهرنشینان بیشتر زندگی خود را در محیط کار یا تحصیل بگذرانند. اغلب با فعالیت در شیفتهای کاری متفاوت و یا کار و تحصیل همزمان، وقت روزانه خود را آنقدر اشغال نموده اند که کمتر فرصت می کنند به پارکها، فضاهای سبز یا محیطهای مفرح و ورزشی قدم بگذارند. بدیهی است دانشجویان، محصلان و دانش پژوهان سعی می نمایند که چنانچه اوقات فراغتی از کار یا تحصیل فراهم آمد، این زمان را با مطالعه کتابها، مجلات و روزنامه ها و یا استفاده از کامپیوتر بگذراند. اما وجود ترافیک سنگین در شهرهای بزرگ، محدودیت زمانی و عدم فراهم بودن بخشی از این موارد فرصتهای کوتاه فراغت را نیز از آنها سلب می نماید.
بنابراین چنانچه بستری فراهم آید که محیط کار یا تحصیل در کنار محیط های مطالعاتی تفریحی و از این قبیل قرار گیرد زمانهای مفیدی را در اختیار این قشر قرار می دهد اما ایجاد چنین فضاهایی خصوصاً در کلان شهرها با محدودیت های فراوانی مواجه است چرا که زمینهای مورد استفاده برای چنین محیطهایی اغلب محدود است. اما با یک برنامه ریزی مدون و مسئولانه میتوان درصد بالایی از این محدودیتها را برطرف نمود. در این میان، جوان بودن جمعیت کشورمان و میزان بالای علاقه مندی به تحصیلات عالیه میتواند بستری باشد برای توجه به طراحی و تجهیز محوطه فضاهای آموزش عالی. چرا که اغلب دانشجویان مشغول در این موسسات از قاعده مقدمه بحث خارج نمی باشند. دانشجویان جهت گذراندن زندگی و تامین هزینه های دانشگاهی نیاز به اشتغال در محیط های کاری داشته و همین امر باعث کاهش اوقات فراغت آنان خواهد شد. بدین ترتیب وجود محوطه ها و فضاهای سبز در دانشگاهها و موسسات آموزش عالی یکی از مهمترین ملزومات این نوع فضاها می باشد.

ادامه مطلب...